Een jaar met de billen bloot

Vandaag kijken we terug op een bijzonder jaar. Een jaar waarin we besloten onze grootste wens met de wereld te delen: onze droom om papa’s te worden. We drukten op “account aanmaken en delen” en plots stond het daar: zwart op wit, zichtbaar voor iedereen. Onze diepste wens, onze kwetsbaarheid, onze hoop.

Het voelde alsof we echt met de billen bloot gingen. Want hoe eerlijk wil je zijn? Dit is ons hart, ons verlangen, ons toekomstbeeld. Het was spannend. Zouden mensen ons begrijpen? Zouden ze ons steunen, of juist stil blijven? Zouden ze ons raar vinden? Wat weet iedereen ervan? Honderden gedachten gingen door ons hoofd. Maar oké, soms moet je gewoon in het diepe springen om te leren zwemmen, toch?

Het begin: dapper en kwetsbaar

Toen we begonnen met Wenspapas van het Zuiden hadden we geen idee waar het ons zou brengen. We wilden gewoon eerlijk vertellen over ons pad, omdat het soms zo eenzaam kan voelen om wensouders te zijn. En omdat we hoopten dat anderen zich misschien in ons verhaal zouden herkennen of het zouden begrijpen. Om te laten zien dat het niet niks is, en hoeveel er allemaal bij komt kijken.

Het eerste bericht plaatsen voelde als een sprong in het diepe. Maar al snel kwamen er reacties. Lieve woorden van vreemden, warme steun van bekenden, mensen die ons vertelden dat ze met ons mee zouden dromen. Dat raakte ons enorm. En geloof het of niet: de mooie berichten van andere wensouders gaven ons echt steun, richting voor de toekomst en vertrouwen dat het ooit goed zou komen.

Pieken en dalen

Dit jaar was een achtbaan. Er waren prachtige momenten van hoop, maar ook moeilijke dalen. We voelden pure vreugde en dankbaarheid toen iemand ons pad kruiste die bereid was dit traject met ons aan te gaan. Het voelde als een lichtstraal, alsof onze wens een stukje dichterbij kwam. In die periode leefden we op wolkjes, met een hart vol vertrouwen.

Maar even onverwacht als dat sprankje hoop kwam ook de hobbelige weg die erop volgde. Het werd een traject vol vragen, twijfels en emoties. Uiteindelijk kwamen we voor een moeilijk besluit te staan: stoppen met het traject met onze potentiële draagmoeder. Dat was misschien wel het moeilijkste moment van dit jaar. Het voelde kwetsbaar, rauw en verdrietig. En toch kijken we met liefde terug op die periode: naar haar, naar wat ze ons gaf, en naar de hoop die we samen even hebben mogen voelen.

De kracht terugvinden

Na dat besluit hebben we de kracht weer moeten zoeken om door te gaan. Even waren we uit balans. Even moesten we opnieuw ontdekken hoe we met vertrouwen vooruit konden kijken. Het was niet vanzelfsprekend, maar we vonden de weg terug door elkaar vast te houden, samen te praten, samen stil te zijn en samen weer te dromen.

Die momenten; wandelen door de Limburgse heuvels, een weekendje of dagje weg, een avond op de bank met te veel hapjes en te weinig Netflix-series waar we het over eens waren, hielpen ons herinneren dat dit onze reis is. Dat we niet opgeven. Dat we blijven geloven.

Kwetsbaarheid als brug

Eerlijk zijn over onze wens was spannend, maar het heeft ons meer gebracht dan we durfden hopen. Wat begon als een kwetsbaar idee groeide uit tot een plek van verbinding. We ontdekten dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist een brug. Naar andere wensouders, naar mensen die nieuwsgierig zijn, naar een gemeenschap die groter is dan wij alleen.

Wat we daarnaast merkten, is dat wij het zelf ook interessant vonden, en dat jullie dat blijkbaar ook leuk vonden, om wat meer algemene informatie over draagmoederschap te delen. Het beantwoorden van vragen, uitleggen wat er allemaal bij komt kijken en praten over juridische en praktische kanten van dit pad bleek enorm waardevol. Zo konden we niet alleen ons verhaal delen, maar ook kennis en begrip verspreiden over een onderwerp dat vaak nog onbekend of ingewikkeld wordt gevonden.

We hebben zoveel mooie berichten ontvangen. Soms korte reacties, soms lange verhalen van mensen die zelf door een vergelijkbaar traject gaan. Iedere keer opnieuw voelen we ons gesterkt. Alsof we er niet alleen voor staan.

Vooruitkijken

Een jaar later zijn we nog steeds wenspapas. Nog steeds onderweg. Nog steeds dromend en hopend. We weten niet precies wat het komende jaar zal brengen. Maar wat we wél weten, is dat we blijven doorgaan. Dat we blijven vertrouwen, blijven delen, blijven geloven dat ons kindje er ooit komt.

Misschien is dat wel de grootste les van dit jaar: een wens, hoe groot ook, wordt lichter als je hem deelt. En hoop wordt sterker wanneer je hem samen draagt.

Dus ja, dit was een jaar met de billen bloot. Een jaar van dromen, van wachten, van pieken en dalen, van liefde en van veerkracht. En wat zijn we dankbaar dat jullie, onze familie, vrienden, volgers en vaak ook onbekenden, naast ons zijn komen staan.

We kijken vooruit met hoop in ons hart. En ooit, ooit hopen we dit verhaal te mogen schrijven als papa’s.

Liefs, van ons

Wenspapa's van het Zuiden, Guy en Ingmar