Hoe gaat het nu echt met ons?!

"Hoe gaat het nu echt met jullie?"

Een simpele vraag, maar eentje die soms lastiger te beantwoorden is dan je zou denken.Kijk je naar de buitenkant, dan gaat het eigenlijk heel goed. We zijn gezond, hebben leuk werk, en Ingmar is bijna klaar met zijn opleiding. Op papier klopt alles. En tóch is er dat stukje dat blijft knagen, die onvervulde wens, die stille droom: samen een gezinnetje.

Ruim anderhalf jaar geleden besloten we om niet langer alleen te dromen, maar er echt iets mee te doen. In oktober 2024 zetten we onze kinderwens voorzichtig maar dapper online. We begonnen een Instagrampagina, schreven onze eerste blog en spraken hardop uit wat we hoopten. Spannend was het zeker, want je legt toch een stukje van je hart in handen van onbekenden.

Maar nog voor we ons echt konden afvragen of we het juiste deden, plofte er een berichtje binnen. Een lieve vrouw, een bekende van ons, stuurde een paar zinnen die alles op zijn kop zetten: “Ik zou draagmoeder voor jullie willen zijn.” We waren overdonderd. Blij. En ergens ook een beetje angstig — durfden we hier echt op te hopen?

We spraken af in België, waar zij samen met haar partner woont. De radio stond zachtjes aan, maar de woorden die eruit kwamen drongen nauwelijks tot ons door. Onze gedachten zaten bij wat ging komen. Het werd een avond om nooit te vergeten. Tussen de verhalen, het lachen en het eten door groeide er iets: vertrouwen. Hoop. We praatten open over onze wens, zij over haar motivatie om dit voor iemand te willen doen. Er was een klik, aan alle kanten. Alsof de puzzelstukjes even vanzelf op hun plek vielen.

Na die eerste ontmoeting volgden er nog gesprekken, telefoontjes en appjes. Ze bleef erbij: ze wilde dit voor ons doen. En dus begonnen we plannen te maken. We verdiepten ons in de juridische mogelijkheden, bekeken opties in zowel Nederland als België, en vonden een fertiliteitskliniek waar we een heel fijn intakegesprek hadden. Er werden formulieren ingevuld, dossiers opgevraagd, plannen gesmeed.

Rond kerst, vol hoop en een beetje zenuwen, vertelden we het aan onze families en een kleine kringvrienden. Er vloeiden tranen. Van blijdschap, van ongeloof, van pure ontroering. Er stond iemand op die onze grootste droom mee mogelijk wilde maken. Wat voelde dat groots.

En toen, op een ochtend in het nieuwe jaar, kwam het berichtje waar we onbewust altijd een beetje bang voor waren geweest. De twijfels waren toegeslagen. Niet bij haar, maar bij haar partner. Ze vertelde ons eerlijk dat zij zelf nog steeds volledig achter het plan stond, maar dat de zorgen van haar partner niet genegeerd konden worden. En eerlijk is eerlijk: als het voor één van beiden niet goed voelt, dan is het voor niemand goed.

Met pijn in ons hart bespraken we samen dat we het traject niet zouden voortzetten. Alles in ons schreeuwde dat we wilden doorgaan, maar nog harder schreeuwde het besef dat zo'n traject alleen gedragen kan worden door volledige steun, van iedereen die erbij betrokken is. Een dag later kregen we bericht van de fertiliteitskliniek: onze aanvraag voor het traject was goedgekeurd om te starten. Wat een bittere timing.

Het was een moeilijke periode. Een periode waarin het voelde alsof we iets prachtigs bijna hadden kunnen aanraken, maar het net niet bereikten. Toch overheerst de dankbaarheid. Dankbaarheid voor haar liefde, voor haar eerlijkheid en voor hun vertrouwen in ons. Deze blog schrijven we dan ook met haar volledige goedkeuring en vanuit het diepste van ons hart willen we haar en haar partner nogmaals bedanken. Voor de hoop, voor de droom, en voor het lef om dit traject zelfs maar te overwegen.

En nu? Nu zijn we weer gewoon wij. Twee mannen, hand in hand, vol dromen en verlangens. We lachen veel, we leven, we maken plannen voor de toekomst. En stiekem... stiekem hopen we nog steeds dat ergens iemand denkt: “Misschien kan ik hun wens helpen waarmaken”. Misschien, ooit, lopen we iemand tegen het lijf. Niet omdat we zoeken, maar gewoon omdat sommige mensen elkaars pad kruisen op het juiste moment.  Want hoe groot of klein het pad ook lijkt, wij blijven dromen. Samen.

Soms zijn de mooiste verhalen niet de makkelijkste, maar wel de meest waardevolle.